"Çok uzun zamandır yazmadım, sizden özür diliyorum, n'oolur beni affedin" diye acıtasyon yapacak halim yok artık, ben mutlu olunca yazı falan yazamıyorum bunu öğrendim. Depresifleştiğim, içimde birşeyleri sorguladığım, üzdüğüm, üzüldüğüm anlarda dökebiliyorum hislerimi, anca o zaman ellerim klavyeye gidiyor. Bir yandan halime üzülürken, diğer yandan hala hissederek üretebildiğim şeyler olduğunu gördüğüm için seviniyorum. Ne ironi di mi...
4 aya olması gerekenden çok fazla şey sığdırdım; yolculuklar, geziler, yeni yerler, yeni insanlar, yeni dostlar, mutluluklar, geçici hüzünler, avuç kadar beklenti, kucak dolusu huzur ve maalesef en son olarak bir tatlı kaşığı hayal kırıklığı. "Ağzımızın tadı kaçmasın Ali Rıza Bey" demeyin, çünkü kaçmayacak, zaten salak saçma bir düzende boy gösteriyoruz, basit şeyleri kendimize quantum fiziği olarak geri döndürmeyelim. Ben nerede yanlış yaptığımı biliyorum, neyi nasıl düzeltebileceğimi de, en azından bunun uğrunda bütün çabamı göstereceğimden eminim.
Bütün bunların bir anlamı olmalı...
4 aya olması gerekenden çok fazla şey sığdırdım; yolculuklar, geziler, yeni yerler, yeni insanlar, yeni dostlar, mutluluklar, geçici hüzünler, avuç kadar beklenti, kucak dolusu huzur ve maalesef en son olarak bir tatlı kaşığı hayal kırıklığı. "Ağzımızın tadı kaçmasın Ali Rıza Bey" demeyin, çünkü kaçmayacak, zaten salak saçma bir düzende boy gösteriyoruz, basit şeyleri kendimize quantum fiziği olarak geri döndürmeyelim. Ben nerede yanlış yaptığımı biliyorum, neyi nasıl düzeltebileceğimi de, en azından bunun uğrunda bütün çabamı göstereceğimden eminim.
Bütün bunların bir anlamı olmalı...
peki. kolay gele o zaman! :)
YanıtlaSilGeliim de senin bi ifadeni aliim canım.
YanıtlaSil